Wprowadzenie

„Louise, powinnaś porozmawiać z chłopcami przed dzisiejszym konkursem.”

„Wytłumacz mu, że to dzisiejsze piąte miejsce wcale nie było takie złe.”

„Louise, a co jeśli ja już nigdy nic nie wygram?”

„Louise?”

„Louise!”

„Louise, jestem beznadziejny, no nie? Znów zawaliłem?”

Każde z tych zdań padało w niezliczonej ilości w ciągu doby, w najróżniejszych komplikacjach. Czasem miałam wrażenie, że z kadrowego psychologa zamieniłam się w ich matkę, żonę i kochankę. Ups…

Powinnam już dawno rzucić to wszystko w cholerę i zrozumieć, że gdzie pojawiam się ja, tam są i kłopoty. Zdecydowanie muszę dopisać to do swojego CV. A zaraz potem powiedzieć im całą prawdę:

Cześć, jestem Louise Eberl i tak się składa, że będę waszą psycholog. Nie martwcie się. To, że nie potrafię poradzić sobie z własnym życiem, wplątuję się w każde możliwe głupstwo, nie oznacza, że nie pomogę wam w wygraniu tego, co ubzdurał sobie ten wasz nadęty trener. Wszystko będzie dobrze!

Wiecie, najgorsze było to, że doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie powinnam przyjmować tej pracy i jeszcze bardziej komplikować sobie życia. Tyle, że jak zwykle górę wzięła ambicja i chęć udowodnienia Severinowi, że potrafię być odpowiedzialna. Tylko...chwila...nigdy nie byłam i nie będę odpowiedzialna, a umieszczenie mnie wokół takiej ilość facetów nie mogło dobrze się skończyć.

~*~

- Aino?

- Harri? - odpowiedziałam zdziwiona, że odezwał się po tylu latach ciszy, do słuchawki telefonu stacjonarnego.

- Chyba czas wszystko naprawić. - oznajmił skruszony.

- Co naprawić?

- Wszystko, Aino, wszystko co popsuliśmy na skoczni.

- A to się jeszcze da?

- A jak twoja noga?

- W porządku.

- W takim razie, wszystko jest możliwe. Wchodzisz w to?

- Pewnie. - odparłam z uśmiechem.

W taki właśnie sposób ja, Aino Lahtinen, kilka miesięcy później pojawiłam się na helsińskim lotnisku dokładnie trzy godziny przed startem samolotu do Krakowa, ze spakowanymi nartami i determinacją, żeby wrócić tam, gdzie byłam zanim poznałam Harriego. I w sumie wszystko poszło by nawet dobrze, gdyby nie ci idioci szepczący mi za plecami...

A no i Koivuranta.

~*~

"Hofer, dziecko drogie, co ty... Startujesz chłopaków, czy próbujesz upolować sobie obiad tą chorągiewką?"

"Staram się wydziubać ci nią oko w nadziei, że wylądujesz na ostrym dyżurze, a ja choć przez chwilę będę miała święty spokój."

I tak paręnaście godzin na dobę, kilka dni w tygodniu, bo durnej Valerie zachciało się pracować z najlepszym skoczkiem na świecie. Szkoda tylko, że pan NAJLEPSZY się wziął i kontuzjował, a ja zostałam z bandą nielotów i gościem, któremu najchętniej odgryzłabym łeb na śniadanie. Jeszcze raz nazwie mnie dzieckiem, a przysięgam, że już nigdy więcej swojego nie spłodzi!

Oczywiście mogłabym odejść, albo po prostu zająć jego miejsce, ale znów będzie, że córeczka szefa to już ma zupełnie w głowie poprzewracane. Poza tym, przecież nie wplątywałam się w ten latający cyrk dla zabawy czy przyjemności. Jestem tu tylko po to, aby udupić Schlierenzauera.

Zapamiętajcie zatem: Nazywam się Valerie Hofer i zamierzam zniszczyć legendę!

~*~

Ja to zawsze muszę wpakować się w jakiś kanał. Poważnie, zupełnie jakby otwierały się pode mną na zawołanie. I jakimś cudem zawsze ma to związek ze skokami narciarskimi. Zawsze. Poczynając od złamanej w wieku czternastu lat nodze, podczas konkursu na Bergisel, po nieomal przypieczętowany słowami „Biorę sobie ciebie X za męża” związku, a kończąc na wylądowaniu w kadrze Norwegów.

Uwierzycie jeśli powiem, że zdecydowanie wolałabym jeszcze z pięć razy mieć to cholerne złamanie z przemieszczeniem, niż kiedykolwiek poznawać Hayboecka? Chociaż… Wróć! To nie Hayboeck wpuścił mnie w to szambo i teraz ze śmiechem patrzy, jak próbuję się w nim nie utopić.

Z rodziną to ładnie tylko na zdjęciach. Popieram. Zwłaszcza, gdy tą rodziną jest Alexander Stoeckl. Nigdy to jakieś rozgarnięte nie było i nie przejawiało szczególnych oznak intelektu, choć jest starszy i… nie, na pewno nie mądrzejszy. Ale jednego mu nie odmówię – umie wykorzystywać słabostki do własnych celów. Jestem pewna, że gdyby nie ten pieprzony zakład, żyłabym w świętym, tyrolskim spokoju z dala od tej bandy głąbów, z tym jednym na czele. 

I nie, nie mówię o Stoecklu.

Myślicie, że skakanie na nartach jest hardcorowe? To spróbujcie być psychologiem Norwegów.

Nie polecam, Alana Stauder.

_______________________

 Emma: Uch, zostałam wydelegowana do wyjścia przed szereg jako pierwsza... Czuję lekki stresik, ale niech będzie. A więc tak... Witam wszystkich zgromadzonych pod tym (nie)wiele mówiącym wstępie do czegoś nowego, spontanicznego i kompletnie zwariowanego. Chyba właśnie tak na chwilę obecną mogę określić to, co wraz z dziewczynami planujemy Wam zaserwować z nadzieją, że wyjdzie nam z tego coś całkiem fajnego, co z chęcią przeczytacie. Łączymy siły, zobaczymy co nam z tego wyjdzie. :) Swoją drogą ciekawa jestem, czy domyślacie się, która jest autorką poszczególnej części? Może ktoś zgadnie. W nagrodę damy cztery osiemnastki i jedną notę osiemnaście i pół. No...  ode mnie to by było na tyle... Dziewczęta, co dodacie?

Mouse: Cześć wszystkim! Dopiski pod rozdziałami nigdy nie staną się moją specjalnością, ale Emma się postarała, więc ja chyba też muszę. :D Ma tu powstać coś z niczego i żywimy nadzieję, że przypadnie Wam  to do gustu. Dla nas to też będzie nowość, dlatego liczymy na Waszą wyrozumiałość, a w zamian postaramy się, aby było tu ciekawie. Ze spraw organizacyjnych chyba warto dodać, że każda nas będzie kierowała jedną bohaterką, do której dobrała męskich osobników, a reszta będzie dziełem słodkich (nie)przypadków. Do wspomnianej już nagrody za odgadnięcie dorzucimy w swej łaskawości ubezpieczenie od dyskwalifikacji. O czymś zapomniałam?

Suomi: Dzień dobry, cześć i czołem! Dziewczyny chyba już dość dobrą robotę odwaliły i ja się pod tym podpisuję, choć ze mną pewnie będzie trudno :) Mam też nadzieję, że żadna się nie wykruszy po drodze i w miarę często będziemy dodawać tu coś nowego, a jako nagrodę dorzucę duuuużo dodatnich punktów za wiatr, czyli Waltera po swojej stronie. Aia, a ty?

        Aia: Ja na dzień dobry posyłam wszystkim buziaczki z samego krańca Polski, a mianowicie z Helu. Później nieśmiało mogę dodać, że to właśnie ja wpadłam na ten szalony pomysł połączenia naszych sił i stworzenia wspólnej powiastki. Jeśli coś się zatem zawali, składam moją blond łepetynę pod gilotynę. Ale się nie zawali, prawda dziewczęta? Zamierzamy się po prostu świetnie bawić i mam nadzieję, że Wy pobawicie się z nami równie dobrze.

To co? Chyba czas machnąć chorągiewką, a Wy dmuchajcie pod narty jak Kamilowi w Zakopanem.

Do nagrody dorzuciłabym po centymetrze Kamila i gramie Sevcia, ale znów bidaków zdyskwalifikują, więc niech będzie po pisiąt groszy Olka.